Spektakl inspirowany grecką tragedią Antygona, skupiony wokół starcia głównej bohaterki z władzami. Siostry reagują inaczej na śmierć swojego brata oraz zakaz pochowania go wydany przez Króla. Choreografka Nicole Beutler i reżyserka Ulrike Quade łączą lalki bunraku, ujawniając nurtujące pytanie:
Czy naprawdę masz wolną wolę?
Ulrike Quade jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych Duńskich artystek teatru wizualnego, łączącego w sobie elementy animacji lalek, tańca I muzyki. Jest pomysłodawczynią i odtwórczynią głównej roli w spektaklu The Writer, który zdobył nagrodę na najlepszy spektakl na festiwalu LUTKE w 2010 roku. Wygrywając nagrody na międzynarodowych festiwalach lalkowych i tanecznych, przeplata w swojej pracy obrazy, taniec, grę mimiczna, spektakl i muzykę.
fot. Anja Beutler
Spektakl o stworzeniu świata. Bóg powołuje do istnienia świat i pierwszych ludzi, których, po zjedzeniu przez Ewę zakazanego owocu, musi wypędzić z raju. Kain i Abel odgrywają swoje losy, zapowiadając upadek ludzkości. Na drugą część przedstawienia składają się taniec i pieśń, które tradycyjnie były wykonywane na życzenie publiczności.
Spektakl wykonywany za pomocą małych drewnianych marionetek, wywodzących się z portugalskiej prowincji Alantejo. To niewielkie – mające od 20 do 40 centymetrów – lalki animowane od góry przy pomocy sznurków, które, tak samo jak tradycyjny tekst, zachowały się tylko dzięki ustnej tradycji i zaangażowaniu kolejnych pokoleń lalkarzy.
Lalka ma swój jedyny w swoim rodzaju język – to jest jeden z powodów dlaczego teatry w Iranie coraz częściej uciekają się do starej tradycji teatru lalek.
W represjonowanym społeczeństwie marionetka może zrobić i powiedzieć na scenie o wiele więcej niż prawdziwy człowiek. Dlatego twórcy w Iranie postanowili wykorzystać moc rzeczy, aby budzić opór.
Reżyserka Zahra Sabri wiele ryzykuje kiedy przenosi tradycyjne lalkarstwo do sfery współczesnych obiektów destylując pacyfistyczną filozofię z poezji perskiej. "Count to One” to w stylu orientalnym cicha gra. I śmiałe antywojenne oświadczenie.
fot. Mani Lotfizadeh
Tradycyjna hiszpańska opowieść o kobieciarzu Don Juanie sięga XIV wieku. Później często był adaptowany na potrzeby teatru. Sztuka była stałą częścią repertuaru każdej lalkarskiej dynastii. Na Słowacji lalkarze tradycyjnie wykonywali sztukę pod tytułem „Don Šajn albo marnotrawny syn”.
Don Šajn (vel Don Juan) traci cały swój majątek w grze w kości i w związku z tym postanawia poślubić Donę Karolinkę, córkę bogatego Don Avenéza. Don Šajn prosi ojca, aby dał mu pieniądze na zorganizowanie ślubu. Kiedy ojciec odmawia, rozwścieczony Don Šajn zabija ojca i siostrę. Dona Karolínka nie chce wyjść za mąż za Dona Šajna, ponieważ jest zakochana w jego bracie, Donie Filipie. Don Šajn postanawia się zemścić i w walce zabija Dona Avenéza. Po ucieczce przed wymiarem sprawiedliwości zabija również pustelnika żyjącego w lesie. Duch Dona Avenéza znajduje go tam i zaprasza na kolację. Don Šajn boi się i prosi o ochronę strażników, żeby nikt nie mógł się do niego zbliżyć. Jednak nie udaje mu się uciec przed karą i na końcu diabły i śmierć eskortują go do piekła.
Gobo. Cyfrowy Słownik oferujący eksplorację ludzkiej bezsilności w obliczu chaosu istnienia. Spektakl skupiony jest na nieuchwytnym pojęciu Gobo, koncepcji definiowalnej wyłącznie przez swoją nieobecność.
Ironiczne nawiązania do heroizmu i sam bohater sugerują, że Gobo może być pewnego rodzaju zasadą ładu, być może opartą o antyczne pojęcie cnoty. Samozwodniczy sen, w którym doskonale odnalazłby się bohater z dzieł Becketta.
fot. Vladimir Telegin
Jaka jest kondycja mężczyzny we współczesnym świecie? Dlaczego wada wymowy przysparza problemów? Czym różni się kobieta od mężczyzny? Czy lalki to dobry materiał na żonę? Jak poderwać dziewczynę? Dlaczego ludzie nie powinni pić alkoholu?
Jeśli myślisz, że znasz odpowiedzi na wszystkie życiowe pytania, Kazio przekona Cię, że nic bardziej mylnego. W mgnieniu oka rozłoży „sprawy dorosłe” na pierwiastki pierwsze nie przebierając w słowach i spostrzeżeniach. Co się stanie, gdy na scenie pojawi się 6-letni chłopiec wykonany z gąbki, którego hobby jest gadanie?
„Kazio Sponge Show” to spektakl z pogranicza kabaretu i musicalu poruszający tematy frapujące człowieka XXI wieku. To one man, a raczej one puppet show, w którym druga, trzecia, czy czwarta ściana nie istnieją. To także wędrówka małego chłopca ku marzeniom i niespełnieniom.
Przygotuj się na jazdę bez trzymanki, gdyż Kazio nie zadaje pytań – on na nie odpowiada. A może ktoś z Was odważy się zadać pytanie gąbkowemu chłopcu?
Spektakl dla widzów powyżej 16. roku życia
fot. Jerzy Chaba
Trzy spojrzenia, trzy zakochane lalki, jedna aktorka, jeden muzyk, jedno przedstawienie.
Ogród, łóżko w ogrodzie, w łóżku on, ona i ona.
Przedślubne pragnienia, noce poślubne, dni po weselu.
Ona go kocha, on kocha inną a ta inna kocha kogoś zupełnie innego.
Lalkowy spektakl dla dorosłych z wykorzystaniem różnych metod artystycznych. To spektakl z jedną aktorką i jednym muzykiem, który przedstawia trzy różne punkty widzenia dotyczące wydarzeń dramatu opowiadanych przez trzech głównych bohaterów – Perlimplina, jego młodą żonę Belisę i jego pokojówkę Marcolfę. Wszystkie trzy osoby są uwikłane razem w romans. Istnieją one we wspólnym czasie i przestrzeni, ale wiodą różne życie, mają różne pragnienia, motywacje i cele, widzą realia tej historii zupełnie inaczej. Historia nie jest opowiadana linearnie, jest zdekonstruowana, a świadectwa głównych bohaterów są sprzeczne lub uzupełniają się wzajemnie.
fot. Dominik Janovský
"Martwe i żywe figurki" – Pewna stara myśl powiada, że kiedy przemyślimy od początku do końca wszystko co wiemy o ludzkim losie, okaże się, że jest on po prostu zabawą.
Spektakl "Martwe i żywe figurki" dedykowany i poświęcony jest mojemu pradziadowi - Oskarowi Apfelbaum - rodem z Austro-Węgier (Wiedeń) i jego nieukończonej sztuce-wspomnieniom, która jest tak podobna do mojego życia.
Laboratory Figures Oskar Schlemmer - niezależna grupa (założyciele Tatiana i Jura Dzivakowy). Istnieje od 2011 roku. Rozpoczęła się w Nieświeżu. W 2012 przeniósł się do miasta Mohylew. Podczas podejmowania prac główną rolę odgrywa metody laboratoryjne; eksperyment z formą, treścią i publiczności.
Szekspir w inscenizacji innej niż wszystkie dotąd. Nie tylko dlatego, że Hiszpanie skondensowali go do 8 minut, ale przede wszystkim z powodu zaangażowania widzów. I to zaangażowania po obu stronach sceny. Scena zaś jest wycięta z kartonowego pudełka. Widz znajdujący się za sceną otrzymuje instrukcje przez słuchawki i musi według nich poruszać różne obiekty nie wiedząc, po co wykonuje konkretne gesty. Widzowie przed sceną również dostają słuchawki, ale oni słyszą dzieła Szekspira. Historia staje się realna dzięki ruchom „aktora”.
Szekspir, jakiego jeszcze nie widzieliście… z poczuciem humoru, miłością, intrygą, śmiercią, zemstą, popcornem, uczestnikami publiczności zamienionymi w aktorów oraz mnóstwem owacji.
Micro-Shakespeare: przedstawienie bardzo trudne do wytłumaczenia, ale jakże ciekawe do uczestniczenia!
"Niyar – a paper tale" jest spektaklem w całości stworzonym z papieru. Pogniecione skrawki "Niyar" - papieru po hebrajsku - zostają ożywione. Postać artystki, stale obecna na scenie, wyrusza w podróż tworzenia, kreauje poetycką, alternatywną rzeczywistość. Ten świat w świecie, stworzony jest przez Maayan Iungman bez użycia chociażby jednego słowa.
Sfrustrowana aktorka siedzi na górze pogniecionego papieru. Z każdym odrzuconym pomysłem góra staje się coraz większa. Ale z tej agonii, którą czasem stanowi nieznany obszar Tworzenia, wyłania się życie. Pojawia się niewielka, papierowa postać. Pozostałe kawałki papieru znajdujące się na stole i dookoła niego stają się znanymi obiektami - kwiatami, chmurami, drzewami. Oddychają, ruszają się i grają podczas gdy papierowa postać stawia swoje pierwsze kroki i doświadcza przyjaźni oraz straty. Artystka pokazuje, że kiedy tracimy kontrolę i odrzucimy wszelkie zasady nadchodzi moment kreacji.
Czarujące melodie i efekty dźwiękowe Tomera Mokeda prowadzą widza przez spektakl, w którym cała scena staje się jednym, wielkim instrumentem iluzji. Niewidzialne sznurki kierują przedmioty we wszystkich kierunkach tworząc nieustannie zmieniającą się scenerię.
Biały jest kolorem wielu różnych odcieni. Ciężka praca w niedoskonałym świecie czyni nas smutnymi. Proste uczucia jak miłość sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi. W „Niyar”, smutek i rozpacz rozdzierają papierową duszę. Przelatujące ptaki niosą nadzieję i tęsknotę. Ale potężny, altruistyczny gest dawania, sprowadza w końcu równowagę.
Maayan Iungman przedstawia przerwę między chęcią tworzenia, a chwilą, w której wewnętrzny duch przejmuje kontrolę. Z chwilą, w której traci się kontrolę, rozsądek odchodzi na drugi plan - nastaje proces tworzenia.
fot. Elimar Schwarz, Udo Jansen, Elizur Reuveni
W mieście przygotowującym się do zbliżającego się wesela Pulcinelli i Teresiny, każdy jest zaproszony. Specjalnościami weselnej uczty są charakterystyczne owoce ziem południowych Włoch i niezaprzeczalnie świeże jaja. Rusaru i Ciccillo, dwaj farmerzy, wspólnicy i najlepsi przyjaciele, pierwszy z Kalabrii, drugi Neapolitańczyk, zostali zaproszeni na ślub Pulcinelli jako świadkowie.
Jednak dzieje się coś złego - w krótkim czasie ich pola zaczynają wydzielać nieprzyjemną woń, uprawiane rośliny umierają, a kury zapadają na chorobę, przez którą nie znoszą już jajek. Okazuje się, że ktoś wylewa toksyczne odpady we wsi dwóch farmerów, zanieczyszczając ziemię i wodę. To właśnie Pulcinella i Zampalesta odkryją i przytoczą jeden z najbardziej niepokojących fenomenów naszej współczesnej historii.
Tradycyjny neapolitański i kalabryjski spektakl lalkowy.
W spektaklu tym, poprzez tradycyjny kodeks i archetypy teatru lalkowego, dwaj artyści zmagają się z problemem wycieku toksycznych odpadów w południowych Włoszech. Bazując na raportach dotyczących „ekomafii” i setkach pytań pojawiających się w ostatnich latach, Gallo i Nasuto kontynuują swój utwór oraz badania nad teatrem lalkowym jako narzędziu wysokiej kultury dla wymagających, współczesnych widzów w każdym wieku.
fot. Sonia Somma
Ascetyczny pokój, którego pustkę wypełniają wspomnienia, marzenia, rozsypane historie głównego bohatera. Strzępki minionych lat, urywki z dzieciństwa, majaki, zapachy, złudzenia... Wszystko zamknięte w zamazanych obrazach - wypisanych, wyrysowanych, wybazgranych z życia. Życia zawieszonego w czasie i przestrzeni. Życia zastygłego między wczoraj i dziś, między jawą i snem, między światłem i cieniem...
Tak świat wyjątkowej twórczości Brunona Schulza - polskiego pisarza, grafika i malarza - widzą twórcy spektaklu "Sklepy cynamonowe".
Ten spektakl to próba zmierzenia się z prozą jedyną w swoim rodzaju - poetycką, często abstrakcyjną, nieraz uznawaną za niesceniczną. To próba uchwycenia tego, co nieuchwytne, stąd też wyjątkowa forma inscenizacyjna oparta na teatrze cieni. Na specyficzny schulzowski klimat składa się tu gra świateł inspirowana plastyczną twórczością artysty, sugestywne monologi oraz współczesna muzyka na żywo.
Spektakl dla widzów powyżej 15. roku życia
fot. Bartek Warzecha
Spektakl jest oparty na opowieści o tym samym tytule, której narratorem jest Bazhov z Uralu. Historię opowiedzieli podobno dwaj pielgrzymi, którzy schodzili z gór Uralu na nartach. Jest to wzruszająca opowieść o starym Kokovanyu oraz o tym, jakie cuda mogą się zdarzyć w naszym życiu, jeśli w nie wierzymy.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
fot. Irena Vodáková
Toporland - suita bez słów na Tekturę i Kontrabas, inspirowana twórczością Rolanda Topora i Johanna Sebastiana Bacha.
Był sobie rulon tektury. Ożył on, dzięki aktorom, niczym taśma filmowa - przewijany w rytmach współbrzmiących z kontrabasem, ukazał ciąg zaskakujących scen, podszytych czarnym humorem Rolanda Topora.
Plastycznie przetworzony, z inspiracji prac mistrza czarnego humoru Rolanda Topora, olbrzymi rulon Tektury, pokazuje swoje zaskakujące wnętrze.
Rytmem zaś jego życia, dookołem, jest kreowana na żywo rzeczywistość muzyczna kontrabasu.
