Wystawa projektów, przedmiotów, lalek, kostiumów i plakatów autorstwa Ewy Farkašovej.
Wystawa ma na celu zaprezentowanie różnorodności i wszechstronności talentu tworzenia Ewy Farkašovej, która jest doskonale znana w Polsce (głównie jako projektant kostiumów teatralnych). Jej projekty, przedmioty, lalki, kostiumy i plakaty są, z jednej strony, zabawne, łatwe i proste, ale z drugiej strony, są wyrażone obrazem, przesycone symboliką, i stanowią zestawienie podstawowych zagadnień życia oraz filozofii.
Szekspir w inscenizacji innej niż wszystkie dotąd. Nie tylko dlatego, że Hiszpanie skondensowali go do 8 minut, ale przede wszystkim z powodu zaangażowania widzów. I to zaangażowania po obu stronach sceny. Scena zaś jest wycięta z kartonowego pudełka. Widz znajdujący się za sceną otrzymuje instrukcje przez słuchawki i musi według nich poruszać różne obiekty nie wiedząc, po co wykonuje konkretne gesty. Widzowie przed sceną również dostają słuchawki, ale oni słyszą dzieła Szekspira. Historia staje się realna dzięki ruchom „aktora”.
Dagmara Antic mieszka na Bałkanach, gdzie od kilku lat tworzy lalki artystyczne Kaziu de Bubu. Każda z lalek ma swój zapach, swoje imię oraz osobowość. Lalki nie rzadko tworzone są z materiałów recyklingowych i zazwyczaj szyte są ręcznie. Większość posiada akrylowe zęby, każda jest jedyna i niepowtarzalna.
Kaziu de Bubu powstają w zaciszu domowym, są pełne emocji, pozytywnej energii i miłości ponieważ ich autorka wsłuchuje się w pragnienia i oczekiwania osób które je zamawiają. Do tej pory Kazie były pokazywane szerszej publiczności na wystawach w Polsce, Serbii oraz Kanadzie.
Uroczyste otwarcie X Miedzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Doroslych "Lalka Też Człowiek".
Zapraszamy serdecznie na oficjalną ceremonię otwarcia X Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych "Lalka też Człowiek", podczas której m.in przedstawimy osoby zaproszone w charakterze jurorów tegorocznej edycji jak i te, które go tworzą, finansują i wspierają. Zapoznamy także naszych widzów z zasadami przyznawania Nagrody Publiczności.
Spektakl inspirowany grecką tragedią Antygona, skupiony wokół starcia głównej bohaterki z władzami. Siostry reagują inaczej na śmierć swojego brata oraz zakaz pochowania go wydany przez Króla.
Choreografka Nicole Beutler i reżyserka Ulrike Quade łączą lalki bunraku, ujawniając nurtujące pytanie:
Czy naprawdę masz wolną wolę?
Szekspir w inscenizacji innej niż wszystkie dotąd. Nie tylko dlatego, że Hiszpanie skondensowali go do 8 minut, ale przede wszystkim z powodu zaangażowania widzów. I to zaangażowania po obu stronach sceny. Scena zaś jest wycięta z kartonowego pudełka. Widz znajdujący się za sceną otrzymuje instrukcje przez słuchawki i musi według nich poruszać różne obiekty nie wiedząc, po co wykonuje konkretne gesty. Widzowie przed sceną również dostają słuchawki, ale oni słyszą dzieła Szekspira. Historia staje się realna dzięki ruchom „aktora”.
Gobo. Cyfrowy Słownik oferujący eksplorację ludzkiej bezsilności w obliczu chaosu istnienia. Spektakl skupiony jest na nieuchwytnym pojęciu Gobo, koncepcji definiowalnej wyłącznie przez swoją nieobecność.
Ironiczne nawiązania do heroizmu i sam bohater sugerują, że Gobo może być pewnego rodzaju zasadą ładu, być może opartą o antyczne pojęcie cnoty. Samozwodniczy sen, w którym doskonale odnalazłby się bohater z dzieł Becketta.
W mieście przygotowującym się do zbliżającego się wesela Pulcinelli i Teresiny, każdy jest zaproszony. Specjalnościami weselnej uczty są charakterystyczne owoce ziem południowych Włoch i niezaprzeczalnie świeże jaja. Rusaru i Ciccillo, dwaj farmerzy, wspólnicy i najlepsi przyjaciele, pierwszy z Kalabrii, drugi Neapolitańczyk, zostali zaproszeni na ślub Pulcinelli jako świadkowie.
Jednak dzieje się coś złego - w krótkim czasie ich pola zaczynają wydzielać nieprzyjemną woń, uprawiane rośliny umierają, a kury zapadają na chorobę, przez którą nie znoszą już jajek. Okazuje się, że ktoś wylewa toksyczne odpady we wsi dwóch farmerów, zanieczyszczając ziemię i wodę. To właśnie Pulcinella i Zampalesta odkryją i przytoczą jeden z najbardziej niepokojących fenomenów naszej współczesnej historii.
Lalka ma jedyny w swoim rodzaju język – to jest jeden z powodów dlaczego teatry w Iranie coraz częściej uciekają się do starej tradycji teatru lalek. W represjonowanym społeczeństwie marionetka może zrobić i powiedzieć na scenie o wiele więcej niż prawdziwy człowiek. Dlatego twórcy w Iranie postanowili wykorzystać moc rzeczy, aby budzić opór. Reżyserka Zahra Sabri wiele ryzykuje kiedy przenosi tradycyjne lalkarstwo do sfery współczesnych obiektów destylując pacyfistyczną filozofię z poezji perskiej. "Count to One” to w stylu orientalnym cicha gra. I śmiałe antywojenne oświadczenie.
To już 10-ty raz ten niezwykły festiwal przenosi widzów w fantastyczny, poetycki świat nieograniczonej wyobraźni. Z jednym z jego inicjatorów i organizatorów powspominamy najciekawsze spektakle i obejrzymy archiwalny materiał filmowy i fotograficzny, a wszystko w kameralnej atmosferze naszej artystycznej kawiarenki...
"Niyar – a paper tale" jest spektaklem w całości stworzonym z papieru. Pogniecione skrawki "Niyar" - papieru po hebrajsku - zostają ożywione. Postać artystki, stale obecna na scenie, wyrusza w podróż tworzenia, kreauje poetycką, alternatywną rzeczywistość. Ten świat w świecie, stworzony jest przez Maayan Iungman bez użycia chociażby jednego słowa.
Sfrustrowana aktorka siedzi na górze pogniecionego papieru. Z każdym odrzuconym pomysłem góra staje się coraz większa. Ale z tej agonii, którą czasem stanowi nieznany obszar Tworzenia, wyłania się życie. Pojawia się niewielka, papierowa postać. Pozostałe kawałki papieru znajdujące się na stole i dookoła niego stają się znanymi obiektami - kwiatami, chmurami, drzewami. Oddychają, ruszają się i grają podczas gdy papierowa postać stawia swoje pierwsze kroki i doświadcza przyjaźni oraz straty. Artystka pokazuje, że kiedy tracimy kontrolę i odrzucimy wszelkie zasady nadchodzi moment kreacji.
Jaka jest kondycja mężczyzny we współczesnym świecie? Dlaczego wada wymowy przysparza problemów? Czym różni się kobieta od mężczyzny? Czy lalki to dobry materiał na żonę? Jak poderwać dziewczynę? Dlaczego ludzie nie powinni pić alkoholu?
„Kazio Sponge Show” to spektakl z pogranicza kabaretu i musicalu poruszający tematy frapujące człowieka XXI wieku. To one man, a raczej one puppet show, w którym druga, trzecia, czy czwarta ściana nie istnieją. To także wędrówka małego chłopca ku marzeniom i niespełnieniom.
"Martwe i żywe figurki" – Pewna stara myśl powiada, że kiedy przemyślimy od początku do końca wszystko co wiemy o ludzkim losie, okaże się, że jest on po prostu zabawą.
Spektakl "Martwe i żywe figurki" dedykowany i poświęcony jest mojemu pradziadowi - Oskarowi Apfelbaum - rodem z Austro-Węgier (Wiedeń) i jego nieukończonej sztuce-wspomnieniom, która jest tak podobna do mojego życia.
Pokazom filmu animowanego towarzyszyć będzie instalacja interaktywna Grzegorza Rogali. Widzowie wchodzący w obszar działania kamery przeistoczą się w marionteki. Czy poruszać się będą zależnie od własnej woli czy też kierowani będą jakąś siłą zewnętrzną, tak jak dzieje się z lalkami? Możliwe jest wchodzenie w interakcje z innymi osobami. Możliwe są zmiany koloru. Możliwa jest jednoczesna zwielokrotniona obecność każdego z nas. Artysta proponuje nam doświadczenie, które jest zabawą, a jednocześnie refleksją nad naszym funkcjonowaniem w świecie.
Pokaz filmów wybranych w ramach Międzynarodowego Konkursu Filmów Animowanych Młodych Twórców.
Animator to największy w Polsce międzynarodowy festiwal filmów animowanych odbywający się od roku 2007 w Poznaniu. Poza pokazami filmów konkursowych, prezentowane są tam retrospektywy, przeglądy tematyczne, projekcje z muzyką na żywo, wykłady, koncerty oraz warsztaty.
Tradycyjna hiszpańska opowieść o kobieciarzu Don Juanie sięga XIV wieku. Później często był adaptowany na potrzeby teatru. Sztuka była stałą częścią repertuaru każdej lalkarskiej dynastii. Na Słowacji lalkarze tradycyjnie wykonywali sztukę pod tytułem „Don Šajn albo marnotrawny syn”. Don Šajn (vel Don Juan) traci cały swój majątek w grze w kości i w związku z tym postanawia poślubić Donę Karolinkę, córkę bogatego Don Avenéza. Don Šajn prosi ojca, aby dał mu pieniądze na zorganizowanie ślubu. Kiedy ojciec odmawia, rozwścieczony Don Šajn zabija ojca i siostrę. Dona Karolínka nie chce wyjść za mąż za Dona Šajna, ponieważ jest zakochana w jego bracie, Donie Filipie. Don Šajn postanawia się zemścić i w walce zabija Dona Avenéza. Po ucieczce przed wymiarem sprawiedliwości zabija również pustelnika żyjącego w lesie. Duch Dona Avenéza znajduje go tam i zaprasza na kolację. Don Šajn boi się i prosi o ochronę strażników, żeby nikt nie mógł się do niego zbliżyć. Jednak nie udaje mu się uciec przed karą i na końcu diabły i śmierć eskortują go do piekła.
Spektakl jest oparty na opowieści o tym samym tytule, której narratorem jest Bazhov z Uralu. Historię opowiedzieli podobno dwaj pielgrzymi, którzy schodzili z gór Uralu na nartach. Jest to wzruszająca opowieść o starym Kokovanyu oraz o tym, jakie cuda mogą się zdarzyć w naszym życiu, jeśli w nie wierzymy.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
Tam i z powrotem. Rzecz o lalkarskich kontaktach polsko-czechosłowackich i polsko-czesko-słowackich na Śląsku.
Książka dotyczy bezprecedensowej obecności czeskich i słowackich twórców w polskim teatrze lalek XX i XXI wieku. Podstawowe pytania oscylują wokół zagadnień przenikania wpływów i inspiracji między teatrami lalkowymi Czech, Słowacji i Polski, a także pytań czy i jakim stopniu tak znacząca obecność w polskim teatrze lalek twórców czeskich i słowackich jest uwarunkowana słabnącą kondycją polskiego teatru, otwarciem granic, wspólnotą kulturowych odniesień wobec zjednoczonej Europy, czy może jest ona wynikiem stałych fluktuacji kulturowych będących efektem bliskości geograficznej i historycznej naszych narodów.
Spotkanie z dr Ewą Tomaszewską, z uwagi na duże zainteresowanie, zostaje przeniesione do Instytutu Teatralnego.
O tym jak praca nad ilustracją komputerową przypomina bardziej rzeźbienie niż rysowanie opowie podczas wykładu mistrzowskiego Itamar Daube - dyrektor programu ilustracji i animacji na wydziale Komunikacji Wizualnej w Shenkar College of Art, Design and Engineering w Izraelu, ilustrator i twórca filmów animowanych współpracujący z licznymi tytułami prasowymi i stacjami telewizyjnymi.
Osoby zainteresowane uczestnictwem w wykładzie proszone są o wysłanie do dnia 15 października br. zgłoszenia na adres mailowy: film.festival@lalkatezczlowiek.eu
Pokaz filmów wybranych w ramach Międzynarodowego Konkursu Filmów Animowanych Młodych Twórców.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
William Kentridge (ur. 1955) najwybitniejszy współczesny artysta z RPA, twórca filmów animowanych, grafik,rysunków, instalacji, scenografii i spektakli. William Kentridge porównywany jest do Bustera Keatona i George'a Méliesa. Sam wymienia jako źródła inspiracji Hogartha, Bacona, Maneta, Gustona, Picassa, dadaistów, Becketta i Majakowskiego. Jako jeden z nielicznych realizuje filmy na taśmie 35 mm.
Trzy spojrzenia, trzy zakochane lalki, jedna aktorka, jeden muzyk, jedno przedstawienie.
Ogród, łóżko w ogrodzie, w łóżku on, ona i ona.
Przedślubne pragnienia, noce poślubne, dni po weselu.
Ona go kocha, on kocha inną a ta inna kocha kogoś zupełnie innego.
Lalkowy spektakl dla dorosłych z wykorzystaniem różnych metod artystycznych. To spektakl z jedną aktorką i jednym muzykiem, który przedstawia trzy różne punkty widzenia dotyczące wydarzeń dramatu opowiadanych przez trzech głównych bohaterów – Perlimplina, jego młodą żonę Belisę i jego pokojówkę Marcolfę.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
Pokaz filmów wybranych w ramach Międzynarodowego Konkursu Filmów Animowanych Młodych Twórców.
Nancy Phelps, historyczka filmu animowanego, krytyczka i dziennikarka, zabierze nas w podroż w czasie. Przedstawi dzieje animacji ze szczególnym nakierowaniem na związki filmu animowanego z muzyką. Nancy opowie o artystycznych wizjach reżyserów i kompozytorów. Podzieli się z nami ciekawymi spostrzeżeniami i odsłoni fascynujące tajniki powstawania i produkcji filmów.
Dokument stworzony przy użyciu lalek i opowiadania, który jest odgrywany jedynie dla 8 widzów. Poznajemy historie z życia rodzinnego Palestyńczyka, który urodził się i wychował w obozie dla uchodźców. To historia ucieczki i życia na obczyźnie. Życia wypełnionego troskami, smutkiem i tragediami. Życia, w którym śmierć nadchodzi szybciej niż pojednanie. Opowieść toczy się po arabsku i angielsku, towarzyszy jej prezentacja zdjęć, filmów, map. Widzowie są częstowani herbatą i skromnym posiłkiem – ten prosty gest powoduje, że sztuka łączy się z życiem, a kreacja miesza z realizmem.
Biuro mieszczące się na pustyni kalifornijskiej. Narzucony cel jest równie odlotowy: upejzażowienie narracji. Skrót: "O.N. L.S.D." jest oczywisty – pod wpływem LSD. Film składa się z 9 epizodów pod szyldem "Biuro Narracyjnego Projektowania Krajobrazu".
Ascetyczny pokój, którego pustkę wypełniają wspomnienia, marzenia, rozsypane historie głównego bohatera. Strzępki minionych lat, urywki z dzieciństwa, majaki, zapachy, złudzenia... Wszystko zamknięte w zamazanych obrazach - wypisanych, wyrysowanych, wybazgranych z życia. Życia zawieszonego w czasie i przestrzeni. Życia zastygłego między wczoraj i dziś, między jawą i snem, między światłem i cieniem...
Tak świat wyjątkowej twórczości Brunona Schulza - polskiego pisarza, grafika i malarza - widzą twórcy spektaklu "Sklepy cynamonowe".
Oficjalne zamknięcie wystawy lalek Kaziu de Bubu oraz spotkanie z autorką, Dagmarą Antic.
W odniesieniu do użytych materiałów, najważniejsza jest lokacja gdzie sztuka ma miejsce – nosi ona nazwę "retábulo". Las i kwiaty pełnią tu rolę materiału budulcowego, który zastępuje tradycyjnie pojmowaną scenę. To pewnego rodzaju miniatura z kurtyną sceniczną, scenografią naniesioną na karton oraz swoim własnym oświetleniem w postaci świecy olejnej.
Lalki wykonane są z drewna i korka, mają od 20 do 40 cm wysokości i noszą stroje umożliwiające natychmiastowe rozpoznanie charakteru postaci, tak jak w naturalistycznym teatrze.
Toporland - suita bez słów na Tekturę i Kontrabas, inspirowana twórczością Rolanda Topora i Johanna Sebastiana Bacha.
Był sobie rulon tektury. Ożył on, dzięki aktorom, niczym taśma filmowa - przewijany w rytmach współbrzmiących z kontrabasem, ukazał ciąg zaskakujących scen, podszytych czarnym humorem Rolanda Topora.
Ogłoszenie werdyktów międzynarodowego Jury X Międzynarodowego Festiwalu Teatru Lalek i Animacji Filmowych dla Dorosłych „Lalka też Człowiek” oraz Międzynarodowego Konkursu Filmów Animowanych Młodych Twórców połączone z wręczeniem dodatkowych nagród.
Po ceremonii zaprezentowane zostaną nagrodzone filmy animowane.
